Het komt zelden voor cd’s die vallen in de zogenoemde cross-over categorie mij kunnen bekoren. Meestal klasseer ik het gebruik van klassieke muziek voor populaire doeleinden als overbodig en niet zelden als misbruik. Ik geef toe dat het allemaal te maken heeft met (persoonlijke) smaak, maar ik kan me er soms behoorlijk aan storen. Neem de breed geprezen cd met verjazzde muziek van Henry Purcell door Christina Pluhar en haar ensemble L’Arpeggiata. Dat vond ik zo’n gruwel dat ik het niet kon laten daar iets over neer te pennen.
Op de een of andere wijze bevallen de meeste uitgaven in dit genre door het zogenoemde witte label van het Franse Alpha mij wel. Neem de al jaren geleden uitgebrachte cd La Tarantella, een vroege uitgave van het ensemble L’Arpeggiata, inderdaad ook van Pluhar. Nog steeds een heerlijke cd, die een paar jaar geleden een revival beleefde vanwege zijn rol in de aansprekende Franse speelfilm Tous les soleils.
Nu is er op het witte label opnieuw een cd uitgebracht waar ik helemaal weg van ben. Het is er een van het ensemble Helstroffer’s Band met de Frans-Amerikaanse zangeres Rosemary Standley. Onder de titel Love I Obey wordt muziek gebracht, die oorspronkelijk van de hand van gekende componisten als William Lawes en Henry Purcell is, in combinatie met traditionele muziek van Engelanse, Ierse en Schotse orgine. Het is een cd waar je als liefhebber van klassieke muziek niet of wel voor valt. Om daar achter te komen raad ik u aan onderstaand muziekvoorbeeld te beluisteren en/of de Youtube video te bekijken. U loopt hierbij geen enkel risico, dus wat let u?
Love I Obey