Ik had vannacht een waanzinnige droom. Dat is op zich niet zo bijzonder, maar zelden herinner ik me mijn dromen. Dat schijnt voer te zijn voor psychiaters, maar daar wil ik het nu niet over hebben. Nee, de droom van vannacht staat mij zó helder voor de geest, dat ik me voel als de helderziende die nu al voorspelt dat het Nederlands voetbalelftal in de kwartfinale van het E.K. zal struikelen over Italië. Nu kan ik het relaas van mijn droom bewaren tot na de 23e juni 2004, maar stel dat ik het júíst heb voorzien, dan gelooft niemand mij. Daarom kom ik er nu mee voor de draad.
In mijn droom bevond ik me in de werkkamer van medy van der laan. Onzichtbaar voor de staatssecretaris die het cultuur- en mediabeleid in portefeuille heeft zag ik mijzelf staan. Het was alsof ik voor een spiegel stond. Stelt u zich voor, de staatssecretaris zittend achter haar bureau, ik links in de hoek van de kamer. In haar trillende handen hield de staatssecretaris een brief. Ik deed een paar stappen in haar richting. Op het asgrauwe gelaat van de bewindsvrouwe zag ik dat angstige trekken zich aftekenden. Onbeleefd als ik was kon ik het niet laten een blik over haar schouder te werpen. Stiekem las ik wat zij las en dat was niet voor de poes:
‘[…]Tot nu toe is daar van haar kant geen enkele reactie op gekomen (?!).
Het is de allerhoogste tijd om hiertegen een luid en duidelijk protest te laten horen.
Wij vragen u om in verweer te komen door samen met ons de Tweede Kamer te bewegen deze ongekende bezuinigingen af te wenden. 23 juni a.s. is de laatste mogelijkheid hiertoe.
Wij roepen u daarom op om met alle musici, docenten en studenten naar Den Haag te komen waar een protestactie zal plaatsvinden door de ensembles van het MCO. Aan de ensembles en instellingen wordt verzocht zich groepsgewijs herkenbaar te maken d.m.v. een spandoek.
Plaats en tijd: entree van de Tweede Kamer, Plein te ’s-Gravenhage.
Aanvang: 23 juni om 10:00 uur.’ (Oproep MCO)
Deze niets verhullende dreigende taal was ondertekend door ‘HET ACTIECOMITÉ VAN HET MCO’.
Gedurende een minuut of vijf, het kunnen er ook drie geweest zijn – wat is tijd in een droom? – zag ik de staatssecretaris in het niets voor zich uit staren. Alhoewel ik mijzelf onzichtbaar wist deed ik uit voorzorg toch een paar fikse stappen achteruit. In de hoek wachtte ik op dat wat komen zou.
Toen de staatssecretaris zich weer hervonden leek te hebben nam ze haar telefoon ter hand en toetste vier cijfers in.
“Ja, medy hier, luister.”
…
“Ik zei luister! Ik wil dat je nu het dossier licht van het MCO. Dat plan om het RSO af te schaffen laat ik varen. Het wordt mij…”
…
“Hou nou even stil man! Een of ander actiecomité van het MCO heeft opgeroepen tot massaal protest. Die lui komen allemaal hierheen woensdag en na wat er gisteren gebeurd is met Verdonk…”
…
“Dat kan me geen bliksem schelen! Ik ben de baas hier. Zie die zeven miljoen maar ergens anders vandaan te halen. Je zorgt maar dat ik woensdag een verhaal heb waar ik mee weg kan.”
Dat was kennelijk voldoende voor de andere kant aan de lijn, want de staatssecretaris brak het gesprek abrupt af en toetste opnieuw een nummer in. Nu waren het tien cijfers.
“Hallo Martijn, medy hier.”
…
“Alles onder controle, dank je. Ik heb denk ik een mooi bericht voor je, het RSO mag wat mij betreft blijven.”
…
“Geweldig hè? Ja, ik vind dat je als bewindspersoon goed naar de signalen uit de maatschappij moet luisteren. Daar mag je niet aan voorbij gaan. Gisteren reed ik langs dat geweldige gebouw van je, zag de banieren wapperen met de tekst ‘Het RSO moet blijven’ en ik kwam, laten we maar zeggen, tot inkeer.”
…
“Wat je zegt, beter laat dan nooit.”
…
“Nee, nee, hou het nog even voor je. Gun ze dat reisje naar Den Haag. Ik laat ze wat spelen, neem een petitie in ontvangst en kom dan pas met het grote nieuws.”
…
“Waar praten we over Martijn, net even zeven miljoen, dat is snel elders gevonden hoor.”
In mijn hoekje stond ik me ondertussen diep te schamen. Het drong tot me door hoe mis ik al die uitingen van protest had ingeschat.
Het was de wekkerradio die mij uit mijn lijden verloste. Drie koppen koffie had ik nodig om mijn verwarde gedachten weer een beetje onder controle te krijgen. U begrijpt dat ik met meer dan gewone belangstelling uitkijk naar de handelingen van de Tweede Kamer-commissie voor Cultuur- & Mediazaken aanstaande woensdag in Den Haag.