Dat de recensent dat nou zelf niet hoort…

Als u zo af en toe de Leestrommel van Prelude induikt mag het u duidelijk zijn dat ík het niet zo heb op muziekrecensenten. Ik vind ze vaak gemakzuchtig. Ze lopen teveel aan de leiband van de grote cd-producenten en dikwijls vind ik hun schrijfsels niet de moeite waard. Soms zijn ze wél vermakelijk. Neem nou de muziekjournalist Marijke Schouten. Zij schrijft onder andere voor het muziektijdschrift Luister en maakte dit jaar deel uit van de Edison-jury. In de Luister van november 2004 bespreekt zij een cd met muziek van de barokcomponist H.I.F. von Biber. Die muziek wordt uitgevoerd door het Combattimento Consort dat onder leiding staat van Jan Willem de Vriend. Het is een vermakelijk stukje proza. Marijke Schouten verhaalt over de tijden van weleer. De tijd dat fundamentalistische aanhangers van de historische uitvoeringspraktijk de naam van het op moderne instrumenten spelende Combattimento Consort niet over hun lippen konden krijgen. ‘Zonder historische instrumenten en een kosjere orkestklank kan niemand genade vinden, punt uit’, legt de recensent de orthodoxen in de mond. Jan Willem de Vriends minder onverzoenlijke opstelling heeft echter wel zijn diplomatieke vruchten afgeworpen, aldus de recensent, want grote zalen openen gemakkelijker hun deuren voor moderne instrumenten dan voor barokinstrumenten. Wat ze verder inhoudelijk aan woorden besteedt om de cd te bespreken zal ik u onthouden. Behalve dan de conclusie. Die is té leuk. ‘De Vriend speelt à la Goebel, wat gespierde taal oplevert, maar blijft zonder de juiste attributen – darmsnaren, strijkstokken, vibrato – in een starre klank steken. Ik kan me bijna niet voorstellen dat De Vriend dat zelf niet hoort.’, schrijft de muziekjournalist.

Voor alle zekerheid nog even nagevraagd bij het Combattimento Consort, en ja hoor, deze Biber is door De Vriend en de zijnen wel degelijk uitgevoerd op met darmsnaren bespannen violen. Dat Marijke Schouten dat zelf niet hoort is tekenend voor het niveau van haar beoordelingen. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat de cd in Luister wordt aangemerkt als een Channel Classics-uitgave terwijl een blik op de cd toch duidelijk leert dat het een product is van dat andere Nederlandse label Challenge Classics.