Onlangs kreeg ik van de redactie van Trouw te horen, dat een door mij ingezonden schrijven niet voor plaatsing in aanmerking kon komen. Het zou te diep en specifiek in gaan op mijn eigen marktsector. Dat ik dit een drogreden vind behoeft geen betoog. Al langer bestaat bij mij de indruk, dat mijn opinies tegenwoordig direct na ontvangst door de redactie van het ochtendblad op de stapel ‘Vooral Niet Plaatsen’ worden gelegd. Dit neemt niet weg dat ik het niet zal laten te reageren op onzorgvuldig journalistiek werk daar waar het mijn marktsector aangaat. Ook zal ik blijven ageren tegen, zoals de hoofdredacteur van Trouw het in een aan mij gericht schrijven zo mooi omschreef, ‘de vermarkting [sic!] van klassieke muziek’.
Zo is in de Trouw van 30 januari 2003 een recensie opgenomen van Peter van der Lint. Daarin prijst hij Poulencs opera Les mamelles de Tirésias, in de uitvoering door het Nieuw Ensemble onder leiding van Ed Spanjaard. Aan zijn opinie wil ik niet morrelen, maar wel wil ik zijn gebrek aan feitenkennis aan de orde stellen. Zo schrijft hij: “In juni 2002 trok het gezelschap de studio in en het resultaat is nu uitgekomen bij Brilliant Classics, het succesvolle Kruidvat-label.” Niets nieuws onder de horizon zou je op het eerste gezicht denken. De verwijzing naar ‘het succesvolle Kruidvat-label’ past immers uitstekend in de reclameregels tartende journalistieke arbeid waar veel recensenten zich vandaag de dag ruimhartig aan bezondigen.
Maar misschien had Peter van der Lint in dit geval eer hij zijn regels opschreef kennis moeten nemen van de inhoud van mijn té specifieke schrijven. Daarin had hij dan onder andere kunnen lezen: ”Om te begrijpen hoe het Kruidvat het klaarspeelt om cd’s zo goedkoop aan te bieden, is het nodig even een blik achter de schermen te werpen. Vastgesteld moet worden dat de drogisterijketen geen cd-producent is. In die zin is de aanduiding ‘Kruidvat cd’s’ dan ook enigszins misleidend. Het geval wil dat het Kruidvat een overeenkomst heeft gesloten met Joan Records teneinde in Nederland en België het alleenrecht te verkrijgen op de verkoop van de door die producent uitgebrachte Brilliant Classics-cd’s. Het behoeft geen betoog dat het Kruidvat met ruim 630 vestigingen grootafnemer is en dus erg lage inkoopprijzen kan bedingen.”
In het kader van goede publieksinformatie had de medewerker van de kunstredactie van Trouw natuurlijk ook gewoon enig journalistiek onderzoek kunnen doen. Hij was er dan achter gekomen, dat de opera van Poulenc, door hem wel erg populair vertaald in ‘De Tieten van Tiresias’ (hahaha), weliswaar is úítgegeven door Brilliant Classics, maar níét in de schappen van het Kruidvat te vinden is. De directie van de drogisterijketen vindt kennelijk dat de betreffende Poulenc-opera te hoog gegrepen is voor het Kruidvatpubliek. Zo wordt deze op één cd vastgelegde Brilliant Classics-productie uitsluitend via de reguliere cd-handel ter verkoop aangeboden. Niet voor de gebruikelijk som van amper één euro, maar tegen de voor een Brilliant Classics-cd opzienbarend hoge prijs van dertien euro! Die prijs móét overigens door mijn collega-handelaren wel worden gevraagd als men zich bedenkt dat er sprake is van een inkoopprijs van ruim zeven euro, exclusief het (te) hoge BTW-tarief van negentien procent.
Het zou toch aardig geweest zijn als meneer Van der Lint zijn taak als journalist in deze wat serieuzer had opgevat. Óók voor de liefhebber uit Kerkdriel, die al eerder tevergeefs op zoek ging naar Gré Brouwenstijns nieuwste. Nu kan deze operaminnaar zich in de dichtstbijzijnde Kruidvatvestiging slechts tegoed doen aan scheergerei, zoals Therese ooit veronderstelde te gebruiken ter ondersteuning van haar protest tegen oorlogvoering.