Ze oogt als een klein breekbaar prinsesje. Alsof ze zo uit een sprookje is gestapt. Lange blonde krullen omlijnen haar gezichtje dat nog sporen draagt van een juist uitgeraasde aanval van waterpokken. Veilig in de armen van haar moeder leunt ze tegen de gevel van de Preludewinkel. Beiden lijken ze zich te koesteren in de najaarszon die nog juist de voorgevel van de Preludewinkel weet te vangen.
Het is een herfstzaterdag waar je er meer van verlangt. Vanuit de winkel ontsnappen klanken uit de tweede akte van Mozarts Don Giovanni en bereiken zo de voorliggende straat. Genietend van de zon zit ik even op het vensterbankje van buurmans notenbar en bezie het prachtige beeld voor mijn winkel. Ik kan het niet laten de moeder van het hooguit vierjarige prinsesje aan te spreken.
“Heeft ze nog last van de waterpokken?”
“Nee, het ergste is nu wel achter de rug. Ze luistert graag naar opera, ze vindt het prachtig! Daarom staan we hier even te luisteren.”
Terwijl winkelende passanten niet eens de pas inhouden om even stil te staan bij het moment dat Donna Elvira vertwijfeld nog een laatste poging in het werk stelt om Don Giovanni te overtuigen van haar liefde voor hem, zie ik het prinsesje aandachtig luisterend over de schouder van haar moeder met open blauwe ogen de winkel in kijken. Ik kan het niet laten een kort moment haar blonde krullen te beroeren.
“Ja, ze houdt erg veel van opera”, zegt haar moeder zonder dat er ook maar iets van opschepperij haar stem kleurt.
Oma blijkt ook in de buurt. Die houdt zich even op tussen uitgestalde schoenen een paar winkels verderop. Terwijl Elvira, Don Giovanni en Leporello hun wijsjes zingen, wordt moeder afgelost door haar zus. “Als jij even naar mamma gaat, blijf ik wel even hier.”
Op zoek naar de geluidsbron stapt het prinsesje samen met haar nieuwe chaperonne de winkel binnen. Ze houden halt tussen de luidsprekers van waaruit Mozarts onovertroffen klanken de winkelruimte in worden gestuurd. Zo onbeweeglijk als een standbeeld luistert het prinsesje vol bewondering verder naar het sprookje voor volwassenen.
Het is een vertederend gezicht dat ook moeder en oma even later opmerken.
“Ja, ze is echt helemaal weg van opera, zodra ze maar even dit soort muziek hoort, gaat ze er helemaal in op.”
Ondertussen zijn René Jacobs en de zijnen aangekomen bij de slotscène van Mozarts meesterwerk. Tot mijn verbazing hoor ik het prinsesje zeggen:“Het is nu bijna afgelopen hoor.” De moeder neemt de meest wijze beslissing die ze die dag kan nemen en maakt zich eigenaresse van de mooist beschikbare Don Giovanni. Die zal zonder twijfel ook veelvuldig beluisterd gaan worden door haar prinses.
Terwijl het prinsesje en haar begeleidsters de herfstzon weer instappen, bedenk ik me dat onderstaande Don Giovanni nooit op een treffender recensie getrakteerd zal kunnen worden…
Mozart: Don Giovanni