Er is een alleraardigst boekje verschenen bij uitgeverij Balans: ‘Hoor en wederhoor’. In een kleine vijftig verhalen doet journalist, tv-presentator en columnist Paul Witteman er zijn ‘strikt persoonlijke keuze van het beste dat er in zijn oren aan klassieke cd’s te krijgen is’ uit de doeken. Alle draaien ze uiteindelijk om een klassiek (meester-)werk(-je) waar de schrijver een speciale herinnering aan heeft.
‘Hoor en wederhoor’ staat vol wetenswaardigheden en is geschreven in een gemakkelijk leesbare, levendige stijl. Het verdient een vast plekje naast uw luisterstoel óf op uw nachtkastje. Bij tijd en wijle slaat u het open en het kan zo maar gebeuren dat uw belangstelling voor een bepaald muziekstuk wordt gewekt.
Erkende liefhebbers van klassieke muziek kunnen ‘Hoor en wederhoor’ afdoen als ‘aardig, maar het heeft niet veel om het lijf’. De verhalen zijn dan ook niet voor hèn gebundeld. Witteman wil een gids zijn voor ‘het niet-geoefende, maar wel belangstellende oor’. Omdat klassieke muziek vandaag de dag een beetje in het verdomhoekje zit, kunnen dergelijke uitgaven niet genoeg verschijnen. Al was het alleen maar om bij te dragen tot een hernieuwde belangstelling voor dit muziekgenre.
Wat ik een gemist kansje vind, is dat ‘Hoor en wederhoor’ samengaat met een cd die als ondertitel draagt ‘De klassieke keuze van Paul Witteman’. Daar zijn muziekstukken op vastgelegd van componisten als Bach, Allegri, Purcell, Ravel, Bruckner en Pärt. De fragmenten zijn alle afkomstig uit de archieven van Universal Classics & Jazz. Juist omdat Wittemans boekwerk bedoeld is voor ‘het niet-geoefende oor’, zou bij die lezers de indruk kunnen ontstaan, dat wat geboden wordt op de cd echt behoort tot het mooiste van het mooiste. Gelet op dat wat ik aan ander fraais tegenkom in de in het boekje opgenomen discografie, had ik een wat meer avontuurlijke keuze van Witteman verwacht. Een paar items van die lijst reken ook ik tot mijn kroonjuwelen: Hector Berlioz’ Les Nuits d’été met de sopraan Veronique Gens (Virgin Classics); Claudio Monteverdi’s opera L’Orfeo in de visie van Gabriel Garrido (K617); het Pianoconcert in G van Maurice Ravel met Krystian Zimerman (Deutsche Grammophon) en de Serenade voor hoorn, tenor en strijkers van Benjamin Britten met de tenor Ian Bostridge (EMI).
Voor de gemiddelde lezer zal gelden, dat de cd de voorkeur hoorbaar maakt van Witteman. Zijn uitverkiezingen zullen zwaar wegen tussen de oren van die lezer. Daarom is het jammer, dat de uitgeverij er kennelijk niet in is geslaagd te komen tot een bredere samenwerking met de in de discografie vermelde cd-maatschappijen. Dan was zonder twijfel een aansprekender klankpalet ontstaan.
Overigens vind ik het jammer dat Paul Witteman niet behoort tot de vaste clientèle van Prelude. Niet alleen vanwege het geldelijke profijt dat daaruit voort zou vloeien, maar ook omdat het met zo’n liefhebber goed verkeren moet zijn.
‘Hoor en wederhoor’
Paul Witteman
Uitgeverij: Balans
paperback
ISBN 90 5018 623 8