Klassieke muziek op straat

Ik weet niet hoe u aankijkt tegen het Prinsengrachtconcert dat we jaarlijks door de AVRO via de TV krijgen voorgeschoteld. Persoonlijk wil ik wel kwijt dat ik er nauwelijks naar kan kijken. Dat ligt niet zozeer aan de kwaliteit van de opgetrommelde musici, als wel aan de formule waarin het programma is gegoten. Dat wordt niet door iedereen zo verstaan. ‘Dit soort programma’s slaat juist een brug tussen mensen en klassieke muziek’, krijg ik niet zelden tegengeworpen als ik mijn weerzin tegen dit soort programma’s uit. ‘Nou’, zeg ik dan, ‘ik denk juist van niet’.
Klassieke muziek biedt wat mij betreft in originele zin vertolkt zoveel, dat het niet nodig is die opgeleukt aan een breed publiek te presenteren. Daar wil ik met het oog op het Prinsengrachtconcertnog wel aan toevoegen, dat met name ook het zicht op de wijnnippende grachtengordelaars mij niet vrolijk maakt.

Tijdens een debatje op Radio 1 stelde een liefhebber van barokmuziek onlangs dat ‘zijn’ muziek zulke prachtige melodieën bood. Samen met een gevierd popmuzikant kwam hij op het idee zijn barokmuziek te combineren met diens hedendaagse pop. Alsof zo’n gezochte symbiose ervoor zal zorgen dat klassieke muziek in populariteit toeneemt. Ik denk dus van niet, hetgeen in het verleden al te vaak bewezen is. U kent ze vast nog wel, Waldo de los Ríos, James Last Goes Classics en van eigen bodem de popgroep Ekseption, die in 1969 met een versie van Beethovens vijfde symfonie de hitlijsten bestormde. Dat zij net als tegenwoordig André Rieu met hun kijk op klassieke muziek hele volksstammen op de been wisten te brengen, zorgde niet voor een dito toeloop naar de Nederlandse concertzalen.

Gelooft u mij, als klassieke muziek – ingebed in een breder cultureel kader – wordt ingepast in lespakketten van het basis- en middelbaar onderwijs en de publieke klassieke zender zich weer serieus bezig gaat houden met het verspreiden van een klassieke-muziek-boodschap, dan zullen mensen weer geraakt worden door serieus uitgevoerde en gepresenteerde klassieke muziek. Of het zover nog komt, waag ik te betwijfelen. In de aanloop naar de verkiezingen van 12 september hoor ik politici desgevraagd spreken over hun muzikale voorkeuren. Niet een van hen hoor ik getuigen van zijn of haar liefde voor klassieke muziek. Is dat niet tekenend?

Hoe het met de liefde van Spaanse politici voor klassieke muziek gesteld is weet ik niet, maar dat met die muziek in elk geval in Spanje het ‘gewone’ volk kan worden veroverd, wordt duidelijk aan de hand van een flashmob-evenement dat ter gelegenheid van het 130-jarige bestaan van de Spaanse Banco de Sabadell in mei van dit jaar spontaan op straat plaatsvond. Over de overige activiteiten van de bank zelf wil ik het hier niet hebben, maar het initiatief klassieke muziek onverwachts op straat te presenteren, vind ik van de bovenste plank. Hoe het u zal vergaan tijdens het bekijken van het YouTube-filmpje kan ik niet voorspellen, maar ik beken hier dat ik het met moeite drooghield vanwege de beschaving die daar in het door zovelen vermaledijde Zuiden gewoon op straat losloopt…