En ik had het me nog zo voorgenomen. Nooit zou ik er nog een letter aan vuil maken. Het openingsartikel van dagblad Trouw op Goede Vrijdag, dat verhaalt over een uit zijn krachten gegroeid verlicht kruis dat door de straten van de hofstad wordt gedragen, doet me van dit voornemen afzien. Nou ja, eigenlijk is ook indirect de voorjaarsmoeheid die me al weken in de greep houdt er debet aan…
Gisteravond besloot ik al even na negen uur mijn bed op te zoeken. Daar maakte ik via het scherm van mijn iPad nog even het staartje mee van het grote Samsom-College-Tour-Interview. Naar Samsom kan ik sinds het onwaarachtige VVD/PvdA-huwelijk niet meer onbevangen luisteren, maar wat me vooral opviel was de slechte poging van NTR-interviewer Twan Huys zijn KRO-collega Sven Kockelmann te imiteren.
Juist toen ik de iPad een plaatsje op het nachtkastje wilde geven, hoorde ik de grote finale van de EO-Mattheus Masterclass aankondigen. Terwijl ik wist wat ik kon verwachten, liet ik mijn tweede scherm nog even in de hand. Over de wijze waarop een aantal prachtige MP-aria’s door de BN’ers in de schaduw van een kansel voor het voetlicht werd gebracht hoort u me niet. Laat me volstaan met een citaat uit het evangelie naar Lucas: ‘Vader, vergeef hun, want ze weten niet wat ze doen’. Van zangcoach Maarten Koningsberger, die als geschoold zanger de Matthäus Passion op zijn repertoire heeft staan, mag je verwachten dat hij wél beter weet. De kwelerig verliefde blik die hij tijdens het finaal presteren van de BN’ers opzet, helpt me subiet van mijn vermoeidheid af. My goodness tot hoe diep mogen we eigenlijk zinken! De opgekomen boosheid zorgt voor zoveel adrenaline dat ik in staat blijk de uitzending tot aan de aftiteling te volgen. Hoe bestaat het, vraag ik me af, dat een omroep die zegt het verlangen te koesteren om ‘vanuit een persoonlijke relatie met Jezus Christus het Goede Nieuws van Gods Koninkrijk vorm te geven en door te geven’ BN’ers uitnodigt om misschien wel het mooiste religieuze werk dat de geschiedenis heeft voortgebracht aan flarden te zingen? In de vorige eeuw wist je precies waar je aan toe was met de omroep die slechts verwees naar de smalle weg. Nu prijst men Jan Rots hertaalde Mattheuspassie de hemel in, degradeert men Bachs Matthäus-Passion tot louter volksvermaak en laat men een verlicht kunststoffen kruis op Witte Donderdag door Den Haag sjouwen, een kruis dat zichtbaar te breed is om door de enge poort te leiden! En dan zwijg ik nog maar nog maar van Anita Meyer die van de opvolgers van Glashouwer, Kits en Maris in de huid van de Moeder Gods mag kruipen.
Niets is vandaag de dag nog heilig. Goede Vrijdag is gebombardeerd tot een Blauwe. Wat vroeger beleefd werd als het feest van de opstanding is geworden tot een surrogaat van Kerst met rijk gevulde Paasdissen.
Alles overziende kan het wat mij betreft niet snel genoeg zomer worden…