Laat ik maar gelijk uit de kast komen: ik betreur het feit dat de Majesteit onze knuffelpianist Wibi Soerjadi heeft verkozen tot nationaal cultureel boegbeeld en hem als zodanig heeft laten optreden tijdens haar staatsbezoek aan Slowakije. Haar keuze is echter geheel overeenkomstig de geest van de AVRO die ademt over het klassieke Nederlande culturele landschap. Ik koester in dit verband dan ook geen enkele illusie meer.
Gisteravond concerteerde Soerjadi in het gebouw van de Nationale Opera van de Slowaakse hoofdstad Bratislava.
Volgens de berichten moet het moet een ‘fantastische happening’ geweest zijn daar. Wibi speelde er onder andere zijn The Spirit of Sunrise. Hij componeerde dit werkje speciaal voor een paard. De Majesteit houdt van paarden en dan is het cirkeltje voor Soerjadi al snel rond. Het moet gezegd, de pianist vertolkte ook serieuze klassieke werken. Zo prijkte in het operahuis van Bratislava ook de namen van componisten als Mozart en Liszt op de muzikale menukaart.
In het Zes Uur Journaal van de 22-ste mei zie ik ‘het cadeautje van de koningin’ in de weer met zaalknecht en rolmaat om de pianokruk op juiste afstand te zetten ten opzichte van de speciaal voor het concert ingevlogen Bechstein-vleugel. Kan het nog gékker worden!? Dagelijks word ik bestookt met onheilsberichten over het milieu, binnenkort moet ik al mijn peertjes vervangen door spaarlampen en alsof het niks is, wordt er een enorme vleugel ingevlogen! Hebben ze in Bratislava geen piano’s dan? ‘Tot op de millimeter nauwkeurig worden kruk en piano op afstand van elkaar gehouden’, meldt de verslaggever zonder een spier te vertrekken. Over dit onzin-ritueel schreef ik al eerder een verslagje.
Maar hoe is het nou eigenlijk gesteld met het historisch besef van de pianist? Nee, nu even niet over de Duitse familie Bechstein die ooit optrad als patronaat van Adolf Hitler. Het is een in Slowakije gedane uitspraak van Soerjadi die me deze vraag doet stellen. Over het ‘concert van zijn leven’ in de historische zaal van de opera in Bratislava zegt Wibi Soerjadi in het Radio 1 Journaal van vandaag: “Inderdaad de grote pianisten speelden hier, Mozart, Brahms, Liszt en ik hoorde zelfs van de president dat het stuk dat ik van Liszt speelde een Slowaakse achtergrond heeft. Ze zijn dan ook bezig met een nieuwe versie daarvan uit te geven, als je dat dan allemaal bij elkaar optelt, is dit gewoon echt super!”
Daar kun je dus verschillend over denken. Mag ik volstaan met de opmerking dat Mozart overleed in de maand december van het jaar 1791? Dat staat namelijk vast. Even zo zeker is het dat de oplevering van het operahuis van Bratislava plaatvond in 1886. Begrijp me wel, dat ons muzikale knuffeltje de leeftijd van een oud gebouw direct koppelt aan die van de pruik van Mozart, soit, dat de journalist in kwestie de aangedragen misinformatie onweersproken laat passeren…, ik moet er van zuchten.