Bij toeval brengt de afstandsbediening me na het nieuws bij Nederland 2. Daar val ik in de leader van het EO-programma Mattheus Masterclass. In plaats van direct weg te zappen, ik weet immers wat me te wachten staat, besluit ik toe te geven aan een kennelijk in mij levende behoefte tot zelfkwelling. Bij een eerdere gelegenheid spuide ik in een ander verband mijn kritiek al op deze onder de regie van de EO beleden vorm van bachslastering. Toch loop ik er vanavond niet direct van weg. Vol weerzin volg ik troubadoure Lenny Kuhr die onder toezicht van Maarten Koningsberger pogingen onderneemt om de aria Buß und Reu onder haar knieën te krijgen. Als een ware evangelist laat Koningsberger zijn pupil geloven dat ze echt op weg is naar het heil…
Na Kuhr is het de beurt aan een hooggewaardeerde musicalster om Jezus zelf te begraven. Onder gemopper maak ik een einde aan deze wanvertoning. Een deel van het thuisfront is getuige van mijn ergernis. Mij wordt voorgehouden dat ik me niet zo moet opwinden. Misschien, hoor ik zeggen, misschien worden er zo wel zieltjes gewonnen voor de Matthäus-Passion, dus waar maak je je druk over? Ja, daar kan ik me dus juist niets bij voorstellen. Ik opper nog dat als ze in Hilversum echt begaan zijn met Bachs Matthäus ze mij maar een uurtje prime time zendtijd moeten geven op Nederland 2. Zo’n uur weet ik wel te vullen met serieuzere passie.
De website van de EO leert me dat in deze editie van de Mattheus Masterclass ook Gerard Joling van de partij is. Ik lees dat hij worstelt met de noten en de Duitse tekst. Analoog een vroeger in een satirisch radioprogramma gebruikte kreet roep ik uit: “Vuilnisman mag dit programma ook mee!”
“Nou, nou, rustig maar”, hoor ik vanuit de keuken, “kopje koffie?”
“Sorry, ja, doe maar, lekker.”