Je hebt van die zaterdagen. Meestal doen ze zich voor ten tijde van hoogzomerse maanden. Het is dan rustig in de winkel. De marktwijsheid ‘vrouwen bloot, handel dood’ bewijst zich op zulke dagen als waarheid. Vandaag laat een novemberzaterdag zich aanvoelen als voorbode van de lente en ook dat is te merken op de winkelvloer. Als cd-handelaar voel ik mij als een Griek, of Italiaan, die wacht op het vallende zwaard. Niet dat er niks gebeurt in de winkel. Liefhebbers weten me altijd wel te vinden. En een enkele verdwaalde ziel ook wel. Wat dat laatste betreft een korte impressie van de winkelvloer:
“Goedemorgen, kent u Herreweghe?”
“Nou, niet persoonlijk, maar wel van de cd.”
“Heeft u ook de motetten van Bach?”
“Ja, de motetten van Bach heb ik, maar niet in de uitvoering van Herreweghe.”
“O…, waarom niet?”
“Omdat ik bij het samenstellen van de winkelcollectie streng ben in mijn keuzes en ik ken een mooiere uitvoering.”
“O…, ik las juist zo’n goede recensie in het Reformatorisch Dagblad. Welke uitvoering heeft u dan?”
“Die van het ensemble Trinity Baroque.”
“O…, mag ik die even beluisteren?”
“Zeker, neemt u even plaats.”
Mevrouw luistert aandachtig naar ‘Der Geist hilft unser Schwachheit auf..’ en merkt na een paar minuten schuchter op:
“Het is wel anders dan orgel…, vindt u ook niet?”
“Ja, dat kunt u wel zeggen, mevrouw.”
“Ja, echt heel anders. Dat had ik niet verwacht. Ik denk er nog even over na. Bedankt voor het luisteren.”
“Graag gedaan mevrouw.”
Terwijl Bach nog even doordraait stapt een enthousiast heerschap de winkel binnen.
“Hé, klassiek?”
“Ja.”
“Geen Salza, geen dansmuziek?”
“Nee.”
“Jammer. Doei!”
Om mijn zinnen te verzetten en besluit ik de Laanstraat een keer op en neer te lopen…