Sinds april 2003 beschikt de website van Prelude over een teller. De stand staat op het moment van dit schrijven op bijna 8000 bezoekers. Dat is een fraai gegeven. Prettige bijkomstigheid is dat het aantal cd-transacties dat tot stand komt via de website een stijgende lijn vertoont. Dit houdt in, dat er verder gekeken wordt dan de webstek. En dat is zeker zo fijn.
Bovendien wordt ‘www.prelude-klassiekemuziek.nl’ steeds vaker gebruikt door bezoekers van de Preludewinkel. Alvorens op pad te gaan, wordt aan de hand van de aanbevolen cd’s een voorselectie gemaakt. En ook dat stemt tot tevredenheid. Voor alle partijen.
Met de regelmaat van de klok komen er via de reactielink berichten binnen. Sommige zijn negatief van toon, andere positief, maar altijd geldt dat ze stimulerend werken. Kortom, Preludes aanbevelingen, aankondigingen en opinies op het ‘world wide web’ worden gelezen en dat telt. Ook muziekrecensenten bezoeken de website. Dat maak ik niet alleen op uit een aantal negatieve reacties die ik uit die hoek mocht ontvangen, maar het openbaart zich soms ook op een andere wijze.
Zo heb ik het vermoeden dat een in december 2001 in de ‘Leestrommel‘ geplaatst verhaal is opgemerkt door Luisterrecensent Hein van Eekert. In dat verhaal wordt een cd met aria’s van Christoph Willibald von Gluck besproken. Verantwoordelijk voor de uitvoering is de mezzo-sopraan Cecilia Bartoli. Vaste bezoekers van de website weten dat ik haar zang- en interpretatieprestaties geen warm hart toedraag. Daar hoef en wil ik het niet meer over hebben. Neen, ik wil hier een zin reproduceren uit die bespreking aangaande de kwaliteit van opname, of liever de non-kwaliteit daarvan: ‘Bij het vastleggen van Bartoli’s stem moeten de opnametechnici wél een hoogstandje hebben verricht; het lijkt er warempel op dat ze er in geslaagd zijn een microfoon aan de huig van Bartoli te hebben opgehangen.‘
De neerlandicus, vertaler en operaspecialist (volgorde overgenomen uit de Luistercolofoon) Van Eekert bespreekt in de Luister van november 2003, pagina 54, het nieuwste Bartoli-product. De zangeres heeft zich nu geworpen op de nalatenschap van de vermeende moordenaar van W. A. Mozart, Antonio Salieri. Bartoli’s arbeid wordt in meerdere opzichten de hemel in geprezen door Van Eekert en over de opname merkt hij het volgende op: ‘[…] is een wonder van opnametechniek, want de microfoon lijkt wederom opgehangen aan Bartoli’s huig’.
Laat ik nu in de veronderstelling verkeren, dat de opnametechnici van Decca er déze keer in geslaagd zijn een microfoon in de vorm van een tongpiercing aan te brengen in Bartoli’s mond. Benieuwd of deze gedachte op termijn ook wordt overgenomen.