Naar aanleiding van een cd-bespreking én een artikel in het nieuwste nummer van het Tijdschrift Oude Muziek zond ik een ingezonden schrijven naar de redactie. Dat kwam terug met de mededeling dat men niet tot plaatsing over zal gaan. Altijd weer leuk om te lezen, maar toch te veel over kwesties van smaak, vindt hoofdredactrice Jolande van der Klis. Haar advies het verhaal een plek te geven op de website van Prelude is subiet opgevolgd.
Een veeg teken
Menigmaal doen cd-besprekingen en artikelen over klassieke muziek in de bladen mij de wenkbrauwen fronsen. Ook in het Tijdschrift Oude Muziek (TOM) nr. 4/03 kom ik er een aantal tegen dat bij mij vragen oproept. De verleiding er twee met u te delen kan ik deze keer niet weerstaan.
Jolande van der Klis bespreekt Cecilia Bartoli’s nieuwste cd: The Salieri Album. De hoofdredactrice van het TOM is er weg van. Dat vind ik een veeg teken. Ik vraag mij dan ook af of zij en ik naar dezelfde cd geluisterd hebben. Over de vermeende zangkwaliteiten van Bartoli wil ik het hier niet hebben, maar de beroerde kwaliteit van de opname moet Van der Klis toch opgevallen zijn? De technici van Decca lijken er warempel in geslaagd een microfoon als piercing aan te brengen in de tong van La Bartoli. Onder andere vanwege de meer dan opdringerige geluidsweergave waar de cd mank aan gaat, is het mij niet gelukt het einde van Bartoli’s Salieri te halen. In mijn winkel haakt de gemiddelde luisteraar overigens al na een ampele minuut af en dat niet alleen vanwege het geluidsbeeld of om mij te plezieren.
Van der Klis hoopt op een complete uitgave van de Salieri opera’s bij het Franse OPUS111. Een eerdere cd van Bartoli met aria’s van Vivaldi zou er voor hebben gezorgd, dat men daar van start is gegaan met het uitbrengen van complete opera’s van de Rode Priester. Die suggestie is volstrekt absurd. Een aantal jaren geleden sprak ik in Parijs uitvoerig met de toenmalig eigenaar van OPUS111, Yolanta Skura, over haar plannen alle werken van Vivaldi op cd vast te leggen. Gelooft u mij, de zogenaamde Vivaldi-wereldpremières van Bartoli hadden en hebben met die plannen niets uitstaande.
Scarlatti
In een drieënhalf pagina’s tellend verhaal bombardeert Johannes Boer de klavecinist Pieter-Jan Belder tot Scarlatti-specialist. Belders visie op het klavierwerk van deze componist ligt telkens in porties van drie cd’s voor een habbekrats in de schappen van het Kruidvat. Nu de sonates van Domenico Scarlatti zo laagdrempelig worden aangeboden, zullen velen voor het eerst met zijn oeuvre kennis maken. Dat Belder hier hun gids is vind ik meer dan jammer. Zijn Scarlatti-interpretaties worden vooral gekenmerkt door een overdosis aan saaiheid. Men komt bij dit soort meningsverschillen graag aanzetten met de dooddoener ‘smaken verschillen’. Mag ik u zonder enige koopverplichting uitnodigen voor een vergelijkend warenonderzoek? Dan breng ik onder andere de vorig jaar uitgebrachte Scarlatti-uitgaven van Pierre Hantaï en Frédéric Haas in.
Door het aanklikken van de hier afgebeelde cd-hoesjes kunt u alvast via
de interpretaties van Belder en Hantaï aan de hand van een willekeurig gekozen fragment vergelijken.
Het is mij er niet om te doen de met cd’s gevulde dozen die Brilliant Classics op de markt brengt inhoudelijk af te kraken. Dat station ben ik inmiddels gepasseerd. Wat mij stoort is de overtrokken aandacht voor dit label ook in het TOM. De scribent van het Scarlatti-promotieverhaal omschrijft Brilliant Classics als het ‘eigen label van het Kruidvat’. In de hoop dat Boer er iets van opsteekt verwijs ik hem graag naar mijn berichten over het Kruidvat.
Op het moment van dit schrijven ligt bij het Kruidvat het ook door het TOM bejubelde Mozart-project in de ramsj met 25% ‘extra’ korting. Het zal mij niet verbazen als u de Scarlatti’s van Belder binnenkort cadeau krijgt bij aankoop van een fotorolletje of cartridge voor uw printer.