De titel Un orage d’avril doet niet direct vermoeden dat de nieuwste cd van violiste Amandine Beyer en haar ensemble Gli Incogniti een van de meest populaire barokke composities herbergt. Ik doel op de Canon & Gigue in D van de op 1 september 1653 in het Duitse Neurenberg geboren componist Johann Pachelbel. Een zoekopdracht bij Google levert honderdduizenden verwijzingen op naar de klassieker. Het werk is oorspronkelijk, geheel passend in de hoog barokke stijl, bedoeld voor drie violen met een begeleidende baspartij (basso continuo). Vandaag de dag waardeert het grote publiek het werk bovenal als tranentrekker (bijvoorbeeld door het Orchestre de Chambre), terwijl liefhebbers van de barokke school het liever doen met uitvoeringen als die van Musica Antiqua Köln.
Na de herontdekking van de compositie eind jaren zestig van de vorige eeuw maakte ook de film- en popindustrie gretig gebruik van de noten van Pachelbel:
Ordinary People
Op Wikipedia wordt onder de titel ‘Canon in D (Pachelbel)’ gemeld, dat de compositie stamt uit het jaar 1680 en dat zij vaak gespeeld wordt tijdens bruiloften. Over het geboortejaar van het muziekstuk waarin drie vioolstemmen elkaar bij voortduring imiteren zijn de muziekgeleerden het echter niet eens. De idee dat het werkje bedoeld is voor bruiloften komt voort uit het verhaal dat Pachelbel met zijn Canon & fuga op 23 oktober van het jaar 1694 de bruiloft van Johann Christoph Bach, de oudste broer van Johann Sebastian, opluisterde. Andere bronnen zien de compositie als Pachelbels reactie op de publicatie van Heinrich Ignaz von Bibers bundel Harmonia artificioso-ariosa in 1696.
Men kan zich afvragen waarom zo’n populair muziekstuk, dat al in zoveel varianten op geluidsdrager beschikbaar is, opnieuw op cd moet worden vastgelegd. Ik kan er maar een reden voor bedenken en dat is de Franse violiste Amandine Beyer. Met haar ensemble Gli Incogniti presenteert zij Pachelbels evergreen in een waarlijk bloedmooie vertolking. Toegegeven, zo ten gehore gebracht op hedendaagse bruiloften zal het met de positieve waarderingen wel loslopen en haar versie zal ook niet terecht komen in de Begrafenismuziek-Top-10 van Monuta, maar voor liefhebbers zoals u en ik én geluisterd in de intimiteit van de huiskamer valt er ongelooflijk veel te genieten. En trouwens niet alleen van de Canon & gigue. Feitelijk vormt het amper vijf minuten durende werk de apotheose van deze rijk gevulde uitmuntende Harmonia Mundi-cd. De zes Partitas voor twee violen en basso continuo uit de bundel Musikalische Ergötzung én een vijftal liederen uit de koker van de componist completeren de cd en maken de nieuwste van Amandine Beyer en haar ensemble Gli Incogniti – en niet te vergeten de tenor Hans-Jörg Mämmel – tot een hebbeding van jewelste!
Bij het schrijven van deze aanbeveling heb ik getracht superlatieven zoveel mogelijk achterwege te laten. Los van de vraag of ik daarin geslaagd ben, raad ik u ten zeerste aan Amandine Beyers kijk op Pachelbel voor uw eigen welbevinden toe te voegen aan uw cd-collectie.
Pachelbel: Un orage d’avril – Suites, Canon & Songs