In opdracht van Den Haag wordt ‘kunst’ vanaf nu definitief geschreven met een kleine ‘k’. Alles met een hoofdletter valt immers in de categorie van linkse hobby’s. Wilders zei eerder, dat het Haags Residentie Orkest eigenlijk niet meer is dan een harmonie. Het maakt duidelijk hoe de wind waait over de blanke top der duinen. Kunstenaars moeten meer ondernemend worden, zegt het regeerakkoord. Met andere woorden, die luie donders moeten maar eens gaan werken voor hun centen! Nederland moet weer teruggegeven worden aan de hardwerkende mensen is de boodschap van de gedoogde minderheid in de Hofstad. Het Muziekcentrum voor de Omroep moet worden geruimd! Ja, u leest het goed, opdoeken al die geld verslindende niet ter zake doende muziekinstituten.
Het is goed de website van het MCO te bezoeken. Daar staat nu nog te lezen: ‘Het Muziekcentrum van de Omroep (MCO) is de thuisbasis van de omroepensembles die concerten opnemen voor radio en televisie. Het MCO is sinds 1996 gehuisvest aan de Heuvellaan 33 in Hilversum.
Het biedt onderdak aan het Radio Filharmonisch Orkest, de Radio Kamer Filharmonie, het Groot Omroepkoor, het Metropole Orkest en de omvangrijke Muziekbibliotheek van de Omroep. De ensembles hebben elk hun eigen identiteit en plaats in het Nederlandse culturele leven. De omroepensembles geven openbare concerten in onder meer concertseries van de NPS, AVRO en TROS in Utrecht en Amsterdam. De zendgemachtigden geven hiermee uitvoering aan de opdracht om avontuurlijk en aanvullend te programmeren ten aanzien van het overige muziekaanbod in Nederland. De omroepensembles werken daarnaast samen met diverse andere instellingen, zoals het Holland Festival en De Nederlandse Opera.
Eveneens onderdeel van het MCO is de afdeling Educatie. In samenwerking met de omroepensembles, Stichting Papageno en dit seizoen ook met onder meer De Nederlandse Opera en Beeld en Geluid worden met regelmaat educatieve projecten gerealiseerd voor doelgroepen in de regio.
Het MCO is bestuurlijk omsloten door de NPO (Nederlandse Publieke Omroep), de organisatie die de in de Mediawet vastgelegde samenwerking binnen de landelijke omroepen coördineert.’
Dit kabinet is niet het mijne. Populistische gedoog- en regeerakkoorden, waarin groepen aan de kant worden gezet, afgerekend wordt met solidariteit, en Kunst en Cultuur worden kaltgestellt, doen een samenleving geen goed. Als ik in dit klimaat ogenschijnlijk keurige politici te vaak hoor zeggen dat ze aan de bak moeten dan word ik daar ziek van.
Terwijl Wilders in Berlijn op zijn eigen wijze bruut van leer trekt tegen de Islam, viert Verhagen in Arnhem met zijn CDA een feest van de democratie. In de wetenschap dat ik er niets aan kan veranderen, haak ik af. Mijn heil zoek ik in het beste medicijn dat ik ken: muziek. Noem het struisvogelpolitiek, maar voor mij werkt het helend. Muziek als levenselixer, zelfs als die bedoeld is voor de doden!
Zo’n vijf eeuwen geleden zette ene Piet Van Straeten een onwaarschijnlijk fraaie muziek onder een klaagzang naar aanleiding van de dood van Philips de Schone. Björn Schmelzer en zijn ensemble Graindelavoix zetten het werk als ‘aanvulling’ op een weergaloze Glossa-cd die verder in hoofdzaak werk bevat van Alexander Agricola.
Schmelzer heeft een sterk onderbouwde visie op de wijze van zang zoals het gedaan moet zijn honderden jaren geleden. Niet iedereen valt voor zijn ideeën en interpretaties. Ik wel en kan er geen genoeg van krijgen. Herhaling op herhaling maakt de cd alleen nog maar boeiender. Luistert u naar het Plorer, gemier, crier van De la Rue, en laat u voeren naar een andere wereld…
Cecus – Colours, Blindness and Memorial