Het is een paar dagen voor Kerst. Een oudere dame gekleed in een stemmige zwarte overjas stapt de winkel binnen. Op mijn vraag of ik haar ergens mee van dienst kan zijn, opent zij een klein zwart glimmend handtasje en neemt daaruit een deel van een bladzijde, kennelijk gescheurd uit een culinair tijdschrift, want onder een opsomming van gangen voor een bourgondisch kerstdiner staat als muzieksuggestie vermeld ‘De Messiah van Händel‘. Mijn eerste gedachte: zijn we nu helemaal van God los, Händels prachtige sacrale oratorium gebombardeerd tot achtergrondmuziek tijdens feestelijk tafelen, wordt onderbroken door de vraag: “Kunt u mij helpen aan een mooie Messiah, meneer ?” Onder het motto ‘handel is handel’, antwoord ik: “Jazeker mevrouw, hier heb ik een uitvoering door het Bach Collegium Japan onder leiding van Masaaki Suzuki die ik zeer kan aanbevelen”.
Suzuki’s interpretatie is schitterend en als Händels Messiah moet dienen als muzak tijdens een kerstdiner dan maar in een prachtige uitvoering, in de hoop dat er bij de aan tafel genode gasten iets meer blijft hangen dan de smaak van de geserveerde culinaire hoogstandjes.
Na even de cd-verpakking te hebben bekeken geeft de oudere dame te kennen Suzuki’s Messiah wel te willen aanschaffen. Na Händels meesterwerk te hebben voorzien van een passend omhulsel kan er afgerekend worden. Een briefje van honderd wordt samen met een cd-bon van 10 gulden op de toonbank gelegd. Tijdens het in ontvangst nemen van het wisselgeld, twee tientjes en een stuiver, vraagt de oudere dame zich hardop af of een complete Messiah toch niet te veel van het goede zal zijn.
“Hoe lang duurt de Messiah eigenlijk, meneer?”
“Ruim twee uur”, antwoord ik. De oudere dame is even in gedachten verzonken. “Ruim twee uur, dat is wel lang, hè meneer?”
“Wat is lang mevrouw, wat mij betreft kan de Messiah niet lang genoeg duren, ik vind het een prachtig werk, maar ja, aan u de keus.”
Het lijkt alsof de oudere dame denkt, ruim twee uur, heb ik daar wel genoeg gangen voor in huis? Dan krijgt ze een ingeving: “Bestaat er ook een cd met hoogtepunten?”
Ik leg haar uit dat er hoogtepunten-cd’s van de Messiah bestaan, maar dat Prelude die niet in voorraad heeft. Enigszins verbaasd vraagt de oudere dame naar het waarom van deze omissie.
“Mevrouw, zoals u ziet heb ik geen al te grote winkel. Bij het samenstellen van mijn voorraad moet ik keuzes maken. Ik vind de Messiah een hoogtepunt, dus elke hoogtepunten-cd doet daar afbreuk aan. Vandaar geen Messiah-hoogtepunten in deze winkel, maar wat ik niet in de winkel heb, kan besteld worden.”
Teleurgesteld staat de oudere dame voor de toonbank, het zwarte glimmende handtasje in de ene hand, de fraai ingepakte Messiah in de andere, ze kijkt me vragend aan.
Je hebt soms van die momenten dat dingen je te veel worden, dus besluit ik haar een handje te helpen. “Mevrouw, als u mij twee tientjes geeft en een stuiver, krijgt u van mij het briefje van honderd en de cd-bon van 10 gulden terug en beschouwen we de koop als niet gedaan. Ik denk dat dat de beste oplossing is.”
Ik neem de Messiah uit haar hand en reik haar het briefje van honderd en de cd-bon aan. Met grote ogen staart ze me aan, geeft mij zwijgend het eerder door haar ontvangen wisselgeld retour en neemt het haar toekomende aandeel in ontvangst. Ik wens haar nog prettige prettige kerstdagen toe, waarna ze zwijgend de winkel verlaat.
De dame heeft de winkeldeur amper achter zich gesloten of een jong stel stapt de winkel binnen. “Wij zijn op zoek naar een mooie Messiah van Händel, meneer. Kunt u ons daaraan helpen? Ik neem Suzuki’s nog ingepakte versie ter hand en zeg: “Hij ligt al voor u klaar. Dit is absoluut de mooiste uitvoering die ik ken.”
“Nou, doet u die dan maar, meneer”.
Even later verlaat het jonge stel tevreden de winkel, een juweel van een Messiah rijker…