Amandine Beyer en Edna Stern in Paaskerk

Het Baarnse optreden van Amandine Beyer (viool) en Edna Stern (fortepiano, Wenen 1785, van een anonieme bouwer, uit de collectie van Edwin Beunk, Enschede) in februari 2007 was er een van de bovenste plank. De geprogrammeerde sonates voor viool en fortepiano van Carl Philipp Emanuel Bach, Wolfgang Amadeus Mozart en Ludwig van Beethoven werden adembenemend mooi voor het voetlicht gebracht. Na een ovationeel slotapplaus speelden Amandine en Edna als toegift het Adagio molto espressivo uit Beethovens sonate voor pianoforte en viool in F groot Opus 24:

Tweede deel sonate for piano en viool in F groot, Op. 24, ‘Frühling’

Na afloop van het concert maakten velen van de gelegenheid gebruik de tijdens de pauze door hen aangeschafte cd’s van het duo te laten signeren.


In de Gooi- & Eemlander van 12 februari 2007 staat een treffende bespreking van het concert afgedrukt.

Vioolsonates sprankelend en levendig gespeeld

Concert: Amandine Beyer, viool en Edna Stern, fortepiano.
Programma, C.P.E. Bach, Sonate in g kl.t. H 545 en Sonate in b k. t. H 512; WA Mozart, Sonate In e kl.t KV 304; L. van Beethoven. Sonate in D gr.t Opus 12 no.l.
Gehoord: zaterdagavond 1O februari 2007
Paaskerk Baarn.

De Stichting Kunst en Cultuur Baarn had zaterdagavond gezorgd voor een bijzonder concert waarin sonates voor viool en klavierinstrument van ná Johann Sebastian Bach werden belicht.

Het optreden bestond uit twee musici die een boeiende en buitengewoon levendige visie op deze muziek uitdroegen. Barokvioliste Amandine Beyer en fortepianiste Edna Stern – beide Jong en fris, zowel in hun spel als in hun voorkomen – waren uitstekend op elkaar ingespeeld en vormden een hecht duo. Vooral de twee sonates van Carl Philipp Emanuel Bach bleken de twee dames ideale muziekpartners die elkaar voortdurend inspireerden, uitdaagden en aanvulden. Ze hielden van flinke tempi waarin toch elke noot tot zijn recht kwam. Daarbij was het tempo niet strak maar ging op een aangename manier mee met de zeggingskracht van de muziek. Dit rubatospel met aandacht voor alle details was ritmisch vaak zeer vrij, maar steeds bleven de musici op één lijn. Zeer virtuoze passages, zoals in het laatste deel van de Sonate in c klein waar de viool en piano samen duizelingwekkende loopjes hebben, waren spatgelijk. De musici hadden zichtbaar plezier in hun spel.

Edna Stem bespeelde een fortepiano die rond 1785 gebouwd was, uit de tijd van de gespeelde muziek. Een buitenkansje om zo’n historisch instrument live te horen! Het was technisch in uitstekende staat, helder van klank, perfect gestemd en alle nuances in de muziek waren hoorbaar. Stern wist allerlei klankkleuren naar boven te halen. Soms leek er een dialoog tussen de strakke, puntige baslijn en de vrij gespeelde loopjes in de rechterhand, dit alles in volmaakte harmonie met de vioolpartij.

De langzame delen waren van een schoonheid die je zelden hoort. Ongekend zachte pianissimi waarin de viool van Amandine Beyer nóg zachter werd tot de klank wegstierf, met een tot in het onhoorbare fraai blijvende, strakke toon. Ook de Sonate in c klein van Mozart kende zulke verstilde momenten waarin de toehoorders de adem inhielden zo spannend als het was. De Sonate in D groot van Beethoven had een opgewekt karakter. De sprankelende klanken van de fortepiano bleven ook binnen de razendsnelle virtuoze loopjes tinkelen.

Waarvan geniet je nu eigenlijk het meest in zo’n concert? Het perfecte samenspel, de prachtige instrumenten, de muzikale zeggingskracht, natuurlijk. Maar het meest aansprekend was de vrijheid waarmee de musici speelden, zonder beperkt te worden door techniek, vanuit een diep doorvoelde kennis van een volledige vertrouwdheid met dit repertoire.

Josée Zuiver
© Gooi- & Eemlander (12 februari 2007)