Mijn buurvrouw doet in rookwaar, snoepgoed en aanverwante artikelen. Onlangs kreeg ze bezoek van een medewerker van De Telegraaf. Ook ‘s land grootste ochtendkrant doet tegenwoordig in klassieke cd’s. Buurvrouw krijgt een geweldig aanbod. Zij mag in haar winkeltje Telegraaf-cd’s verkopen. De man van de krant rekent echter buiten de waard, want buurvrouw hecht liever aan een goede buur. Ze wijst het aanbod af. Als ze me van het bezoek vertelt kom ik juist terug uit Laren. Daar was ooit gevestigd de cd-winkel van Calis. Calis was een begrip in de regio, óók voor liefhebbers van klassieke muziek. In het pand van Calis vind je tegenwoordig een Van Leest-filiaal. Het winkelaanbod bestaat er nu vooral uit veel, heel veel op dvd vastgelegde speelfilms. Wat plukjes jazz, wereldmuziek en popmuziek completeren de zaak. Klassieke muziek is er niet meer te vinden. De verkoper vertelt me gestopt te zijn met dat genre omdat daar geen brood meer in zit. Dat zegt wel iets. Ook over de muzikale smaak van het volk in Laren. Dat kan tegenwoordig alleen nog voor klassieke muziek terecht bij de drogist en misschien binnenkort ook bij de plaatselijke sigarenboer.
Tegen buurvrouw vertel ik er geen enkel bezwaar tegen te hebben als zij naast haar rookwaar ook klassieke cd’s gaat verkopen. Als er dan al branche-vreemd klassieke muziek wordt aangeboden dan maar liever dicht bij huis. Trouwens over de drogist gesproken. Bij het Kruidvat is sinds enige tijd een opname te vinden van de opera Dido and Aeneas van de Engelse componist Henry Purcell (1659-1695). Voor de uitvoering tekent een reeks solisten en het Musica ad Rhenum koor en orkest met Jed Wentz in de rol van dirigent. De recensent van het Parool maakt me nieuwsgierig naar de opname. Hij schrijft er onder andere over: ‘Wat deze opname het aanschaffen waard maakt (en zeker voor die trekpleisterprijs) is Wentz’ uiterst voortvarende interpretatie, die dit project samen met de kwaliteit van de belangrijkste zangers ver boven de middelmaat doet uitstijgen.’ Omdat ook het NRC Handelsblad lovende woorden besteedt aan de prestaties van Wentz en de zijnen besluit ik er een paar euro aan te wagen. Stom, ik had beter moeten weten met die recensenten. In de openingsmaten van de ouverture hoor ik slecht intonerende strijkers en al verder luisterend wordt het me duidelijk dat de Parool-recensent de lat van de middelmaat wel erg laag heeft liggen. Nergens uitblinkende vocale solisten en ook het koor weet geen echte eenheid te vormen. Tel daar nog bij op de slechte balans van opname en de miskoop is compleet. Misschien had ik toch beter een zak drop moeten kopen, alhoewel ook dat schijnt slecht te zijn voor de bloeddruk.
Ik ben opgegroeid met de regel dat papier geduldig is. Je kunt schrijven wat je wilt, het is aan de lezer uit te maken of hij er wat mee doet of niet. Met een computerscherm is het niet anders gesteld. U consumeert mijn tekst en doet er mee wat u wilt. Liefhebbers met een Kruidvatsmaak zullen na bovenstaande regels waarschijnlijk al boos zijn weggesurfd. ‘Daar heb je ‘m weer, voor hem is nooit goed óf het deugt niet!’, hoor ik ze al zeggen. Toegeven, dat is vaak het geval als het gaat over wat in de volksmond zijn gaan heten Kruidvad-cd’s. Ook recent uitgebrachte Brilliant Classics-doosjes boordevol met werk van Telemann en Couperin kunnen wat mij betreft snel vergeten worden. Het is maar een enkele keer dat het Kruidvat weet te verrassen. Zo trof ik er ooit Mozarts opera Così fan tutte aan in de versie onder leiding van de Belgische violist/dirigent Sigiswald Kuijken. Brilliant Classics had de prachtige opname in licentie verkregen van het cd-label Accent en vroeg voor de 2-cd-set nog geen 10 gulden. Onder het motto ‘Mooie klassieke muziek koopt men in de klassieke cd-speciaalzaak’ kocht ik alle Kruidvat-Così’s in Baarn en omgeving op. Voor dezelfde prijs gingen ze in de Preludewinkel over de toonbank met als bonusje een tube tandpasta (keuze uit drie smaken!). Het digitale tijdperk brengt met zich mee dat een verhaal als dit ondersteund kan worden door luistervoorbeelden. Dagbladjournalisten hebben die mogelijkheid niet en cd-producenten zijn daar maar wat blij mee. Prelude stelt u in de gelegenheid aan vergelijkend warenonderzoek te doen. Klikt u op het luistervoorbeeld hieronder en u kunt luisteren naar de Wentz-versie het Thanks to these lonesome vales gezongen door de sopraan Francine van der Heijden en het koor van Musica ad Rhenum.
Onder de tweede afbeelding staat hetzelfde deeltje uit de opera maar dan gezongen door de sopraan Camilla Tilling en de European Voices. Zij worden begeleid door het ensemble Le Concert d’Astrée onder leiding van klaveciniste Emmanuelle Haïm. Het betreft een Virgin Classics-opname van de Dido and Aeneas uit 2003 die aanvankelijk ‘beveiligd’ door Copy Control werd uitgebracht. Gedwongen door de Franse rechter is die uitgave thans ook gewoon als compact disc te koop. Het is overigens frappant te vermelden dat het muziekjournaille over deze opname destijds ongeveer identieke bewoordingen gebruikte om hem de hemel in te prijzen. Maar genoeg geschreven nu, ik laat het oordeel graag aan u.
Lees ook: Nepotisme voert boventoon in Utrechtse Grachtengordel