In het nieuwste blaadje van de Klassieke Zaken wordt Johann Sebastian Bachs Mattheuspassie in de uitvoering door de Dunedin Consort & Players besproken. Ene Diederik Verstraete hanteert er de pen. Hij is duidelijk geen liefhebber van Bach uitgevoerd in oorsponkelijke bezetting óf hij heeft iets tegen Schotten.
In zijn verhaaltje schrijft hij onder andere: ‘Wie de recente uitvoeringen van de Bachvereniging (met in de koren twee zangers per partij) té karig vindt, zal hier nog minder van zijn gading vinden.’
Ik wil niet flauw doen, maar in de laatste uitvoeringen van de Nederlandse Bachvereniging in Naarden werden volgens het programmaboekje niet minder dan vijfentwintig vocalisten ten tonele gevoerd. John Butt doet het met zijn Dunedin Consort & Players – overigens geheel in de lijn van de grote meester zelf! – met in totaal elf zangers/zangeressen. Verstraete typeert dit met de woorden: ‘Wie Bach het liefst afgeroomd hoort, wordt hier op zijn wenken bediend.’
Zij die de ‘Schotse’ Mattheuspassie inmiddels in huis hebben gehaald, raad ik aan de recensie – of wat daar voor door moet gaan – van Verstraete in zijn geheel te lezen. Wellicht dat zij mijn al eerder vastgestelde conclusie kunnen delen, dat het reclameblaadje van wat nog rest van de Klassieke Zaken inhoudelijk feitelijk van nul en generlei waarde is…
