In het zuiden van Irak kost de actie van een zelfmoordcommando het leven aan zevenentwintig mensen. Onder de slachtoffers bevindt zich een groot aantal Italiaanse carabinieri en militairen. Het nieuws beheerst niet ten onrechte de media. Politiek Den Haag maakt zich zorgen over de in die regio gelegerde Nederlandse militairen. Minister Kamp van defensie geeft toe, dat de risico’s voor deze peacekeepers ‘iets groter zijn geworden’. Maar hij zou geen minister zijn als hij niet met een adequate oplossing op de proppen zou komen. De Nederlandse soldaten moeten voortaan binnen blijven. Vanuit de wachttorens van de ‘compound’ wordt de omgeving goed in de gaten gehouden. Weest u maar gerust zegt de minister, binnen de beschutting van zo’n veilige haven kan de Nederlanders nauwelijks iets overkomen. Blijft voor mij de vraag, wat rest er van het nut van de aanwezigheid van ‘onze jongens’ in Irak?
Over deze kwestie zou hier niet gerept worden, als niet het dagblad Trouw van heden naast het rampzalige nieuws uit Irak ook een halve voorpagina inruimde voor een ander prangend nieuwsbericht. Daarin staat te lezen, dat in de wegens verbouwing gesloten Haarlemse Stadsschouwburg deze maand een aantal recitals van één kwartier wordt verzorgd door de pianiste Tomoko Mukaiyama. Bijzondere bijkomstigheid is, dat haar optredens met muziek van Bach tot Andriessen steeds door slechts één concertganger mogen worden bijgewoond. Een foto van twintig bij twintig centimeter toont een op één stoel met bezoeker na lege zaal. Op het toneel in de verte is een pianiste met vleugel zichtbaar.
Mevrouw Mukaiyama kwam op haar nieuwswaardige idee toen zij van een collega hoorde, dat hij op een avond, terwijl zich op de televisie een voetbalwedstrijd voltrok, werd geconfronteerd met slechts één bezoeker in de zaal. Zoiets roept bij mij drie gedachten op:
1. De pianist was een beroerd musicus;
2. Het programma vermeldde onappetijtelijke muziek;
3. De bewuste avond speelde zich af tijdens de WK-finale van 1974.
Voor een kwartiertje privé met de pianiste in Haarlem moeten eenzame concertbezoekers overigens zeven en een halve euro betalen.
Blijf ik zitten met vier vragen. De eerste heb ik al gesteld. Verder vraag ik mij af, hoeveel bezoekers trekken de concerten van Tomoko Mukaiyama regulier? Hoe gaat de pianiste gekleed tijdens haar optredens? Meest intrigerend is echter de vraag, wie nam bij Trouw de beslissing om een halve voorpagina in te ruimen voor een dergelijk kulverhaal?
Nota bene
Voor een visuele kennismaking met de pianiste verwijs ik u naar een foto zoals te vinden op de website van het Japanse Operacity.